Czekanie, czyli zbroja na którą nie każdego stać

Znacie ten moment, kiedy przychodzicie trochę wcześniej do lekarza, żeby przypadkiem się nie spóźnić, a tam okazuje się, że i tak musicie poczekać? W pełnej poczekalni. Myślisz, że to już koniec i stracisz przynajmniej póltorej godziny na czekaniu na swoją kolej, twój telefon właściwie pada, więc nie możesz ani z nikim popisać, ani niczego posłuchać, pooglądać, poczytać. Minuty mijają, kolejka się nie zmniejsza. Dosłownie stoi, bo szanowny pan doktor jeszcze nawet nie zdołał ruszyć czterech liter i dotrzeć na czas. Cała reszta czekających siedzi, nerwowo rozgląda się wokoło, jakiś facet obok zaciera ręce, spuściwszy głowę w dół.
Ogromny biały zegar nad drzwiami do gabinetu jest jednym z tych zegarów, które nie robią tego spokojnego, cichutkiego "tik tak", tylko wskazówka sekundnika zapierdala dookoła po obwodzie koła, przez co wydaje się, że tracisz cenne sekundy życia.
Dzieci tupią nóżkami i drą się, kiedy zrezygnowane matki odsuwają je od czyjejś teczki stojącej przy ścianie, nadal zdeterminowane, by wychować swoje dzieci na mądrych, zdecydowanych ludzi.
Masz dosyć, tak jak niektórzy. Wszyscy tylko skaczą wzrokiem z zegara na własne wyświetlacze telefonów lub tarcze własnych zegarków. Parę osób po prostu wychodzi dynamicznym krokiem. Namyślasz się chwilę, czy za nimi nie pójść. Ale nie, poczekasz jeszcze moment. I tak już nie masz nic do stracenia. To tylko kilka minutek.
Od czasu do czasu ktoś szepnie do kogoś poufnie "No nie dostanę się, cholera..."
Wskaźnik twojego wkurwienia jest poza skalą. Chyba zaczniesz ich wszystkich zabijać.
I przychodzi lekarz. Denerwuje cię, że jest w takim doskonałym humorze. Chciałbyś zedrzeć mu ten głupi uśmiech z twarzy. Ale myślisz też z ulgą, że wreszcie przyszedł. Postarał się. Teraz to już kwestia paru minut.
No i odczytuje pierwsze nazwisko. Musisz na niego podnieść wzrok; spojrzeć prosto na niego. Chyba jeszcze nie wierzysz tak do końca. Ale przeczytał twoje nazwisko.

NO DOBRA, A TERAZ CAŁA PRAWDA

Żeby była jasność: nie, nic takiego się nie wydarzyło. Przedstawioną sytuację potraktujcie, jak przypowieść opartą na tym, co ostatnio przeżywałam od chyba początku lipca, świadczącą o tym, jak niesamowite zalety ma czekanie.
Żeby to wyjaśnić, muszę Wam powiedzieć, jak strasznie chciałam dostać się na konkretne studia na Uniwersytecie. Już po uzyskaniu wyników matury miałam złe przeczucie - osiągnęłam tylko 62% z angielskiego rozszerzonego, co już wkrótce miało stanowić o tym, czy miałam się dostać na wymarzony kierunek.
Co się stało? Och, dostałam się na wszystkie inne kierunki, jakie sobie zarezerwowałam w razie niepowodzenia, tylko nie na ten, na który naprawdę chciałam. Zostałam wpisana na listę rezerwową. Prawdopodobieństwo tego, że się dostanę, było znikome - miejsc tylko 25, a ja byłam 51 na liście. Beczałam cały dzień i następny. Trzeciego już nie - tylko dlatego, że już nie miałam czym płakać. Byłam zła na wszystko. Było mi wszystko jedno, co się ze mną stanie. Przede wszystkim jednak byłam bezradna i chyba to mnie najbardziej bolało. Nie mogłam w żaden sposób wpłynąć na mój los. Nie mogłam już nic zrobić, żeby poprawić swoją sytuację. Mogłam tylko czekać. Mnóstwo osób, których wcześniej nigdy bym o to nie podejrzewała mnie pocieszało, dawało nadzieję, zachęcało do walki. Jak się pozbierałam, to stwierdziłam, że trudno i już. Poprawię ten egzamin i przystąpię w przyszłym roku jeszcze raz, a na ten rok zaszyję się z jakimś innym, przyjemnym językiem, który wykuję na blachę i tyle.
Co się stało dzisiaj? No cóż... Zadzwonili do mnie z Uniwersytetu z pytaniem, czy nadal jestem zainteresowana. Jak teraz o tym myślę, to chodziłam po nowym second-handzie, szukając jakiejś ładnej zdobyczy (jak to kobieta, kiedy jestem smutna, chodzę na zakupy - sprawdzony sposób, by poprawić sobie humor!), kiedy usłyszałam swój dzwonek. Otworzyłam torebkę, wykopałam telefon i stwierdziłam, że dzwoni do mnie jakiś ciąg cyferek, których nie znam. Cudem odebrałam, bo jakoś nie wcisnęłam za pierwszym razem słuchawki i... Zabiło mi serce, do rytmu jakiegoś dobrego rocka i wybiegłam z uśmiechem na twarzy ze sklepu, żeby mieć minimum prywatności. Prawie płakałam, kiedy skończyłam rozmawiać. Ze szczęścia, ze szczęścia!

W sumie to, powinniście już sami domyślać się, co pragnę Wam przekazać. A skoro to przypowieść to jak grzeczni uczniowie zacznijcie ją interpretować.
Morał tej historii - wszystko można sprowadzić do czekania. W razie bólu weź tabletkę i poczekaj, aż zadziała. Jeśli złamiesz nogę, wznieś się na szczyt swojej cierpliwości, aż kość się zrośnie - silniejsza niż kiedykolwiek. Zły czas po prostu przeczekaj - ale tylko, jeśli nic nie możesz zrobić, by rozwiązać problem - daj sobie chwilę na przemyślenia. Cierpliwi są błogosławieni.
A abstrahując od religii; becząc i martwiąc się na zapas niczego nie zmienimy. Dopiero, gdy przyjmiemy ze spokojem to, co nam się przydarzyło, całkiem możliwe, że wydarzy się coś, co sprawi, że wszystko się ułoży. To tylko sprawdzian. Wiesz, że wszysto umiesz, więc tylko poczekaj na ocenę ;)

Nie wiem, czy ma to coś wspólnego z medytacją, dobrą karmą, cudem, zwykłą pospolitą cierpliwością czy po prostu urodziłam się pod szczęśliwą gwiazdą. Osobiście wyciągnęłam z tego na pewno wiedzę o tym, że nie należy tak szybko skazywać się na porażkę i panikować.


Na zakończenie nie będę podsumowywać, chcę was zmotywować. Napiszcie proszę w komentarzu, czy wykorzystałam temat w całości, czy zgadzacie się z moim wywodem, albo czy nie przeszkadza Wam, że trochę złamałam mój schemat pisania.
Wiem, że włączył mi się jakiś godny pożałowania poeta czy prozaik, ale to będzie moje ostatnie porównanie, obiecuję!
Jest tak jak z jabłkiem. Kiedy jest niedojrzałe, nieważne jak mocno trząść będziesz pniem, ono z całej siły, wszystkimi włóknami trzyma się drzewa. Usiądź pod nim i poczekaj. Zobaczysz, że po pewnym czasie spadnie ci wprost do rąk.