Biblioteczka #2

Lipiec & sierpień & wrzesień
W ostatni weekend dogadałam się z siorą, które książki z naszej wspólnej biblioteczki mogę sobie wziąć, a które ona wolałaby zatrzymać, co jest zdecydowanie zmianą na plus.
Kiedy opublikowałam swój ostatni biblioteczkowy post (a właściwie to pierwszy) to zdałam sobie sprawę, jaką przede wszystkim ma on wadę: jest to tylko pusty tekst o książkach, które mam ambicję przeczytać, ale w następnym poście tego rodzaju muszę poruszyć te tytuły jeszcze raz - aby wam je zrecenzować pokrótce jak mi się je czytało.

Więc dzisiaj zaczniemy od pozycji, które kończyłam w sierpniu.
Igrzyska śmierci. W pierścieniu ognia by Suzanne Collins
W sumie nie wiem, jak opisać moje odczucia co do drugiego tomu Igrzysk. Wszystko, co można było o niej powiedzieć już zostało powiedziane. Jest dobra, bo sama się niejako broni, intryga nie jest naciągana, szybko się czyta i ciężko się tu zgubić. W ogóle dosyć dziwnie czyta się rzeczy, gdy jako pierwszy obejrzało się film. Myślę, że zaczęłam w złej kolejności i że chyba najłatwiej będzie umyć ręce i nie zmuszać się do komentarza.

Pieśni by Safona
No i teraz mogę rozwinąć skrzydła. Dobra, ręka w górę, kto lubi poezję? Yhm, nie widzę ani jednej kończyny, więc nawet nie pytam, kto lubi poezję starożytną, która jest jeszcze nudniejsza i jeszcze trudniejsza do zrozumienia. I to wcale mnie nie dziwi. Jesteśmy przyzwyczajeni przez nasze współczesne społeczeństwo do przejrzystej, łatwej papki, pozbawionej duszy, serwowanej nam przez wszystkie media naokoło. A kiedy pojawia się tekst niełatwy, bo stworzony co najmniej dwa tysiące lat temu to przekazuje on coś, do czego dojść możemy, kiedy właściwie przyjrzymy się słowom i trochę nad nimi pogłówkujemy.
Safona nie jest trudna. Powiedziałabym nawet, że gdyby nie absurdalne imiona i jakaś archaizacja jej niektórych wierszy, to można by ją spokojnie uznać za współczesną poetkę. Powiem więcej: równa z niej babka i wspaniała kobieta. Mam nadzieję, że będziecie chcieli jakiś dłuższy post o jej twórczości, ponieważ sama nad czymś takim popracowałam i wyszedł mi tekst na około 10 kartek A5 (tak, wiem, mam na jej punkcie totalnego bzika, ale musiałam sobie sporządzić jakąś notkę, bo wiedziałam, że miło byłoby później do niej zajrzeć i wszystko pamiętać), a tutaj wam tego wszystkiego nie streszczę w tych kilku zdaniach...
Safo, zależnie od tego, co chce przekazać, przybiera kilka kreacji: matkę, piewczynię życia, skarbnicę mądrości oraz kobietę pełną niezwykłego erotyzmu. Autorka w każdym z wierszy zmienia się w kogoś innego. Raz walczy z pragnieniem, gdzieś indziej daje pokaz swoich umiejętności filozoficznych, znowu w innym wierszu drzemie w niej jakaś potężna energia życiowa, którą pragnie się dzielić. Przy tym wszystkim jest kobietą, a emocje grają u niej główne skrzypce. I mimo, że nie zawsze są to radość i euforia, bo czasami zdarza jej się pożalić lub ponarzekać, to jednak skala jej umiejętności jest bardzo szeroka - jej styl chociaż właśnie taki prosty, jest też barwny - a uwierzcie, że Safona nie wali też prosto z mostu, o co jej chodzi - zwłaszcza, gdy pisze erotyk, więc lubi ironizować i bawić się z czytelnikiem. Warto czytać szczególnie jej mądrości - gdybym miała ocenić teraz, jak bardzo jest ona życiową pisarką, to powiedziałabym, że poruszyła wszystkie tematy, które są bliskie każdemu człowiekowi (miłość, szczególnie emocje, kruchość życia, piękno świata, samotność, pożegnania - również te na zawsze). Wielka szkoda, że tak mało się o niej słyszy. Była wielka.

Imperium by Ryszard Kapuściński
Tytułowym imperium jest ZSRR.
Mam świadomość tego, że jest to pewnie dla większości z was dosyć mało interesująca lektura, dlatego się streszczę. Kapuściński przede wszystkim pisze w czasie teraźniejszym, a jego książka ciągnie się, jakby była jednym wielkim reportażem z podróży do Rosji. Bardzo mocno uwidacznia w niej absurdy tamtego świata, chociaż nie robi tego zbyt nachalnie. Żeby było jasne, co znaczyło tamto zdanie: Kapuściński pisze o jakiejś sprawie, najczęściej dosyć codziennej i robi to tak zgrabnie, że chociaż nie narzuca nam podobieństw i różnic między jednym krajem, a jakimś innym, to jako czytelnicy sami zaczynamy myśleć: "o matko, ci to mają źle, jak to jednak dobrze w tej Polsce, chociaż tak narzekamy...".
"Imperium" ma sporo ciekawych momentów i sytuacji, także takich, które głęboko poruszają - np. w Jakucji, skąd Związek Radziecki wywoził największą ilość diamentów (Rosja nadal jest jednym z największych eksporterów) panowała okrutna bieda - ludzie, którzy wydobywali te drogocenne kamienie nawet ich nie dotykali. Rozumiecie? Porównajcie Jakuck z Baku - miastem opływającym w równie bezcenną ropę, które dorobiło się na jej wydobyciu i dzięki temu mogło w nim stanąć wiele przepięknych budynków, oraz powstać na nowo mnóstwo miejsc, które z wiekiem utraciły swój urok.
Jest sporo o Ormianach - narodzie chrześcijańskim, któremu zawdzięczamy bardzo wiele starożytnych przekładów i kopii różnorakich utworów, a który jest bardzo niedoceniany. Łapiący za serce jest moment, w którym Kapuściński błądzi z wiązanką sztywnych zmarzniętych goździków po ulicach skutej lodem i śniegiem, z racji swojego położenia, miejscowości - Kołymie - miejscu jednego z najokrutniejszych łagrów radzieckiej Rosji. Lektura była nieco przygnębiająca, ale miała też na pewno jeden moment, który strasznie mi się podobał. Autor spotkał kobietę, która razem z mężem uciekła ze zsyłki z jedną krową i dwoma prosiakami i którzy przeżyli w lesie cały okres istnienia ZSRR! Zbudowali sobie w lesie szałas, potem mały domek i ukryli się przed szalejącym Stalinem. To było coś.

Antoniusz i Kleopatra by William Szekspir
Ta tragedia nieco mnie rozczarowała - jeśli mam być szczera. Spodziewałam się naprawdę powtórki z "Romea i Julii" a okazało się, że to książka o zdecydowanie innym przesłaniu.
Sytuacja była na tyle trudna, że Antoniusz miał żonę, kiedy zaczął szaleć za Kleopatrą. Fakt, że ona potem umarła, ale jednak ją zdradził z egipską królową, co wszystkich Rzymian - nawet tych, którzy byli jego przyjaciółmi bardzo gorszyło. Z niego samego bardzo żartowali, że stał się - jakbyśmy to dziś ujęli - pantoflarzem i że przy Kleopatrze mózg odmawia mu współpracy, przez co popełnia bardzo wiele istotnych błędów, które mają wpływ na jego życie. Natomiast królowa uchodzi za kobietę o złej reputacji (prostytutkę, mówiąc grzecznie). No bo jakby spojrzeć na to logicznie, to Kleopatra miała syna z Juliuszem Cezarem i jeszcze potem trójkę dzieci z Antoniuszem - który, był zaufanym doradcą i sojusznikiem Juliusza Cezara. Taka tam, mała Moda na sukces :D
Kleopatra nieszczególnie mnie przekonała na samym początku. Niby kochała Antoniusza, ale jak trzeba było walczyć to jej żołnierze uciekali, aż się kurzyło. Niby go wspierała, ale jak tylko gdzieś się pojawiła, to jemu zaraz odbijało na jej punkcie i nikt już nie potrafił go od niej odciągnąć.
Czy sam dramat mi się podobał? Tak, świetna książka. Język odrobinę podstarzały i myślę, że było za dużo postaci, ale widać, że Szekspir musiał zrobić porządny research, żeby nie palnąć żadnej gafy przy odwzorowywaniu tej prawdziwej historii kochanków.

To teraz pokażę wam cuda, które zaplanowałam sobie już na wrzesień.

Oskar i pani Róża by Eric-Emmanuel Schmitt
Tak w sumie to też ją już przeczytałam, bo to bardzo przyjemna książka. Filozoficzna, głęboka, choć napisana w sposób tak prosty i lekki, że nawet nie zauważa, się, że ma ona 70 stron. Coś, co moim zdaniem każdy powinien przeczytać.
Aktualnie poleciłam ją mamie. Ona nie lubi czytać i będę nalegać, marudzić i stać nad nią w nocy, tak długo, aż ją przekonam, żeby się za to chociaż zabrała.

Największy kupiec świata by Og Mandino
No dobra, z uwagi na to, że namawiałam moją mamę argumentem "ciebie też interesują takie duchowe sprawy; przeczytaj ją, ponieważ jest dla mnie inspirująca" na co ona, która jest dosyć mocno wierząca, poleciła mi tę książkę. Ale postawiłam warunek, że jej pozycję przeczytam tylko, kiedy ona przeczyta moją xD
Mówię wam, hit miesiąca to jest dla mnie jak ona się broni przed czytaniem jednej, krótkiej książeczki.

Klątwa tytana by Rick Riordan
W tej serii już trochę siedzę i strasznie mnie ona urzekła. Książka jest pożyczona, więc postaram się o nią dbać dużo bardziej niż normalnie (nie żebym jakoś w wolnych chwilach lubiła znęcać się nad książkami...) i przeczytać ją na jednym wdechu, bo aż jestem rozemocjonowana, kiedy myślę o kolejnej części tej fajnej serii pełnej niesamowitych przygód!

Pamiętnik by Nicholas Sparks
Moja pamiątka z Krakowa. Obowiązkowo muszę ją przeczytać póki jeszcze nie mam ochoty obejrzeć filmu.

Nie wiem, czy wam to umknęło, ale założyłam sobie nową zakładkę na blogu, ponieważ zostało mi mniej niż pół roku, w trakcie którego ja muszę przeczytać jakieś 40 książek z tej listy, a nie mam zupełnie pomysłu na niektóre z nich, więc jeśli tylko wpadnie wam coś fajnego w ręce i będzie pasowało do którejś kategorii to bardzo proszę o pomoc! Szczególnie szukam czegoś, co mogłoby mi wycisnąć łzy, ponieważ rzadko płaczę przy książkach, częściej przy filmach i to może być spory problem dla mnie :/
I to wszystko ode mnie, co u was, jak przygotowania do roku szkolnego? Zeszyty pokupowane?
Jak dobrze być studentem!
Jak źle jest pracować :/

Pozdrawiam!