Jak zmienia mnie pełny etat

W piątek zaczęłam pracować w jednej z bardziej znanych sieciówek i chyba chciałabym się tym z wami podzielić. Od razu mówię, że nie będę tu za bardzo psioczyć na samą firmę (jeszcze na tyle nie zgłupiałam!), ale pewnie i na niej nie pozostawię suchej nitki, kiedy już pracę w niej zakończę :P

Na razie to będzie bardziej kilka moich obserwacji, bo tego na pewno się tam uczę - obserwowania otoczenia, socjalizacji i otwierania się na kontakty, a najbardziej chyba pozytywnego myślenia, nad którym pracuję!
Sklep, w którym pracuję mieści się w małym mieście około 30 kilometrów od Wrocławia i otaczają je właściwie prawie wyłącznie wsie. I na to trzeba zwrócić szczególną uwagę w moim wywodzie. To znaczy, ja nie zamierzam nikomu ujmować szacunku - nie, nie, nie to jest moim celem. No ale przejdę już do rzeczy, bo pewnie głowicie się, o co mi chodzi, a ja zaczynam swój wewnętrzny monolog. Przez parę tych pierwszych dni wystawiono mnie na przymierzalni - praca polega na tym, że głównie trzeba odsuwać zasłonki na lewą stronę w przymierzalniach, kiedy już klient wyjdzie i pozwijać wszystko, co tam zostawił, pozawieszać właściwie na wieszakach, a potem wesoło przemierzyć cały salon w poszukiwaniu miejsca, gdzie dane ubranie ma swoje miejsce. Dodatkowo jeszcze trzeba być miłym, ale to już pomińmy...
Po pierwszym razie, gdy mnie tam wystawiono (to była sobota, więc chyba przewinęły się tam setki ludzi) stopy mi odpadały, a ja przemieszczałam się w domu z jednego pokoju do drugiego w ciągłej obawie, czy nie odpadną mi pięty.
Jedna młoda dziewczyna stanęła koło mnie - chyba czekała na swojego chłopaka, który się przebierał i spytała, czy odrzucone przez niego ubrania może u mnie zostawić (ludzie od czasu do czasu po wyjściu z przymierzalni od razu pytają czy mogą to u mnie powiesić na drążku, a niektórzy nawet za to dziękują - to jest całkiem fajne; po ośmiu godzinach pracy już praktycznie cię to nie obchodzi, bo i tak musisz to poroznosić, ale nie zmienia to faktu, że aż się miło robi). No etyka pracy kazała mi przytaknąć. Po chwili znowu powiedziała coś w stylu "Ale mi pani szkoda, że musi to pani roznosić". No ręce mi opadają, jak teraz o tym myślę, ale na szczęście w pierwszej chwili zareagowałam dużo milej i powiedziałam trochę ironicznie, że "jak wiesz, gdzie to wisiało, to sama możesz to zanieść". I po krótkim namyśle stwierdziła głośno, że tak zrobi. No frajda, nigdy chyba się tak nie cieszyłam, jak wtedy!
Takie zachowanie jest bardziej niż okey. Jeśli czasami robicie zakupy w sieciówkach typu Sinsay, House, Reserved, Cropp itd. to jeśli po wyjściu z przymierzalni pamiętacie, gdzie leżały lub wisiały ciuchy, które właśnie przymierzyliście to byłoby fajnie, gdybyście je jednak sami zanieśli. Pomyślcie wtedy o tym, że dla was to tylko jedna, no maksymalnie cztery rzeczy, a dziewczyny, które muszą to zrobić, roznoszą ich setki każdego dnia. Jeżeli bolą was stopy po długich zakupach, to wykrzeszcie z siebie odrobinę empatii i wyobraźcie sobie, że dziewczyna stojąca na przymierzalni stoi w tym samym miejscu już od rana, od ośmiu godzin. Albo stoi w tym samym miejscu już drugi dzień z rzędu. Albo trzeci. Bo z każdym kolejnym pewnie się przyzwyczaja. Nie wiem, ja jeszcze nie zdążyłam w każdym razie :D
Przechodząc do sedna - są też ludzie, którzy przychodzą do przymierzalni z naręczem ubrań i zostawiają je wszystkie, ale nie normalnie zawieszone (nawet nie nienormalnie zawieszone) tylko po prostu zrzucone na ziemię, lub zwinięte w kłębek. Jak pierwszy raz to zobaczyłam, to pomyślałam sobie, jakim trzeba być burakiem, żeby nie mieć poszanowania w ogóle do przedmiotu, który jeszcze do niego nie należy. Bo przecież on za to nie zapłaci, to własność sklepu, w przymierzalniach nie ma kamer, a zresztą nie ma to znaczenia, bo obsługa wszystko posprząta zanim następny klient wejdzie.
W takich przypadkach przypominają mi się dwa dosyć mądre sformułowania - pierwsze to motto mojej mamy, które brzmi tak, że człowiek wyjdzie ze wsi, ale wieś z człowieka nigdy. To jest trochę smutne, bo właśnie najczęściej ludzie, którzy niewiele mają, mieszkają poza wielkimi miastami i przez to czują się mali i bezwartościowi, kiedy gdzieś jadą, do większych aglomeracji natychmiast stają się cyniczni i chcą pokazać, jacy to nie są wielkomiejscy i jak to lubią udawać, że mają pieniądze, że bywają w sklepach, które mają w ofercie coś więcej, niż typowy wiejski sklepik. Od razu przypomina się smutna prawda z książki "Rogi", mówiąca o tym, że właśnie ludzie biedniejsi ubierają się znacznie bardziej elegancko i wydają na to więcej pieniędzy, a bogatsi nie przywiązują do tego aż tak dużej wagi - z tych samych względów, o których wyżej pisałam.
Nie rozumiem, jak w takim razie traktowanie jak śmiecia kogoś innego, jakiegoś Bogu ducha winnego pracownika ma poprawić im nastrój, skoro nawet nie znają tego człowieka? Jasne, stres, frustracja związana z ciągłym napięciem w pracy są zrozumiałe. Ale można to wyładować inaczej. Można pójść na kurs kickboxingu, albo krav magi - ostatecznie się zmęczą, będą mieli głębszy sen i może nabiorą kondycji, a przy tym wytworzy im się trochę endorfin, dzięki temu możliwe, że inaczej spojrzą na swoje życie.

Teraz, kiedy pracuję po 40 godzin w tygodniu (cholera, nie wierzę, że po zaledwie trzech dniach mojej pierwszej pracy w życiu mam już takie egzystencjalne przemyślenia - to wygląda jak post w stylu "mam 30 lat i chcę się podzielić z wami tym, co przeżyłam i jakie wysnułam z tego wnioski") dopiero zaczynam doceniać, jak ważne są przyjaźnie, kontakty ze znajomymi, czy rodziną. Pół mojej najbliższej rodziny wyjechało do ZOO, a ja w tym czasie popylałam po całym salonie, roznosząc bawełnę, poliester i jakieś inne sztuczne folie, z których zrobiona jest tak połowa damskiej odzieży. (Swoją drogą w Reserved godny polecenia jest wyłącznie dział męski, stuprocentowo bawełniany, lub po prostu wolny od poliestru) Mój chłopak w piątek jedzie z kolegami na maraton filmowy. Bilet mi zaproponował, ale co z tego, bo w końcu seans zaczyna się o 19, a ja pracę kończę o 22. I lipa totalna. Inna sprawa, że jak kiedyś byłam absolutnym introwertykiem, tak liceum zmieniło mnie w ambiwertyka i mam wrażenie, że dzięki tej pracy mój stosunek do ludzi jeszcze zmieni się o parę stopni na lepsze. Trzeba być miłym (umiem to), trzeba pomagać ludziom (bardzo to lubię), mówić Dzień dobry (no tego mnie nauczono), czasami się uśmiechać.
A efekty widać!
Już dzisiaj w autobusie, którym wracałam do domu, spotkałam chłopaka, czytającego książkę, która akurat była mi znana. Siedziałam obok i czytałam "Imperium" - o które nie pytajcie, proszę! :D - i będąc już trochę zmęczona, ale zaintrygowana moim sąsiadem spytałam, w którym jest momencie. Byłam z siebie taka dumna, że rozmowa popłynęła naturalnie! Chyba nie może być nic lepszego dla introwertyka niż rozmowa z kimś innym, kto podziela twoje pasje.

I na razie wysnułam z moich przygód jedynie tyle. Może nie za wiele, ale też nie chciałam, żeby ten post był nie wiadomo jak długi, w końcu zostawię wam miejsce na komentarze o tym, czy i wy dostrzegacie wokół siebie jakieś rzeczy, które was zmieniają?
W sobotę i niedzielę wyjeżdżam na parapetówkę do dwóch moich kochanych koleżanek, które się tam wprowadziły i zwiedzę jeszcze raz to wszystko, co tak kocham we Wrocławiu, może wybiorę się też na Floriańską? I postaram się przywieźć dla was kilka zdjęć. Życzcie mi dużo siły!
Bardzo was również proszę o odpowiedź, o czym chcielibyście następnego posta - miałam już jedną prośbę o maturę i studia, czy w ogóle o tej edukacji ponadgimnazjalnej, ale chciałabym wiedzieć, co kogo interesuje. Ewentualnie możecie mi podsunąć jakiś temat, nie obrażę się ;)

Miłego wieczoru i cudownego poniedziałku wam wszystkim życzę!