Jak zniszczyć sobie życie - albo skutecznie się od tego uchronić

źródło

Przynajmniej jedna osoba już poprosiła mnie o post, który byłby w całości poświęcony kwestii matury, studiów i edukacji.

Nie jestem ekspertką i właściwie mogę opierać się wyłącznie na przykładzie własnym i kilku moich najbliższych znajomych.

Chyba rad pt. "Idź za głosem serca" nie trzeba Wam powtarzać, bo mimo iż mają one swój mądry sens, to sprawdzają się w każdej dziedzinie życia i praktycznie każdej sytuacji, mogącej was napotkać. Zresztą, jak przy okazji trochę pogłówkujecie, to też nie stanie wam się krzywda ;)

No dobrze, może zacznę od tego, jak wybrać sobie szkołę po gimnazjum, bo jeszcze parę osób komentujących na tym etapie się znajduje. Prawda jest jednak taka... że nie ma uniwersalnej drogi, którą ja Wam wskażę. Wszystko zależy od waszych osobistych możliwości, od tego jak dobrzy się czujecie w którejś dziedzinie, od waszych słabości i atutów. Ludzie nie chcą uwierzyć, że jest to takie proste: do szczęścia wiedzie droga, którą wy sami chcecie podążać dla samej przyjemności. Nie musi być wcale trudna.
Moja rada: szukajcie różnych możliwości. Przecież nie jest powiedziane, że jeśli Anna lubi grać w simsy to od razu musi zostać dyktatorem, prawda? :) Może za to odnaleźć się na stanowisku osoby, która mogłaby zarządzać jakimś projektem, albo grupą ludzi, zająć się rozdzielaniem prac. Mogłaby też podążyć w kierunku kreatywnego pisania, stworzyć nietuzinkowych bohaterów, rzucić ich w wir akcji. Zawsze zostaje jej jeszcze pedagogika, bo przypuśćmy, że w grze bardziej chodzi jej o opiekę. Przy tym, może się też uczyć na pielęgniarkę, opiekunkę do dziecka lub osoby starszej.
Przypuśćmy, że Ania lubi też w wolnych chwilach przesiadywać na ławce w parku nad malowniczym widokiem - może to świadczyć o jej duszy estetki! To otwiera przed nią jeszcze więcej możliwych dróg przyszłości. Zajmie się architekturą lub dekoratorstwem. Pasja do ogrodnictwa może sprowadzić ją do botaniki, ale równie dobrze zaproponuje jej jakąś szkołę policealną, w której będzie mogła szkolić się na florystkę.

Przy wyborze swojej przyszłej szkoły/kierunku/studiów/pracy/sosu do pizzy zawsze kierujcie się tylko waszą intuicją. Rozważcie wszystkie możliwości, jakie przyjdą wam do głowy, nawet jeśli stanowiły tylko jakiś pomysł kiedyś, w przeszłości, albo były tylko nagłym, być może nic nieznaczącym błyskiem podświadomości lub wyobraźni.
Chcę, żebyście wiedzieli, że OPCJA TO ZAWSZE OPCJA. Nie należy się jej wstydzić. A uwierzcie mi, że kiedy naprawdę coś lubicie i naprawdę wierzycie, że jest to dla Was, to nie podłamie Was żaden chociażby najgłupszy komentarz. Zdanie możecie zmieniać do końca nawet po sto razy, ale wierzę i wy też powinniście uwierzyć, że wybierzecie tę właściwą drogę.
Tylko Wy możecie to zrobić. Nikt inny na świecie nie zna Cię lepiej, niż Ty sam. Nie działaj sobie na szkodę. Czy kiedy chcesz zjeść coś na mieście to wybierasz miejsce, w którym wiesz, że gotują źle i że będzie cię później mdliło, zamiast pójść gdzieś, gdzie jest fajna atmosfera, miła obsługa i świetne jedzenie, po którym będziesz syty i zadowolony? Więc zostaw te studia prawnicze i zostaw tę medycynę, bo zrobisz krzywdę sobie, swojej inteligencji, swoim dzieciom, współpracownikom, klientom, rodzinie, przyjaciołom. Nie ma nic złego w słuchaniu rad, ale nie daj sobą kierować osobie, która być może proponuje Ci coś, co w ogóle Cię nie kręci i wcale nie interesuje.

Wybór szkoły jest ważny, bo bezpośrednio decyduje już o tym, w którą stronę iść. Ważne jest, aby się zorientować i zdecydować. Jak Wam powiem, jak ja znalazłam sobie szkołę, to padniecie. W moim rodzinnym mieście stało jedno liceum, ale że nie chciałam już obcować z większością starych kolegów i koleżanek, którzy widzieli we mnie tę samą zahukaną dziewczynkę, jaką byłam jeszcze na początku gimnazjum i przez całą podstawówkę, to postanowiłam, że koniec. I że muszę się od tego odciąć. Nadarzyła się taka okazja. Moja wychowawczyni, w trosce o mnie, zaproponowała mi ogólniak w miejscowości oddalonej ode mnie o 30 km. No, decyzja nie była jedną z tych łatwych. Prawdopodobnie musiałabym być tam jedyna z mojego miasta, bez żadnej przyjaznej duszy. Weszłam z podaniem do szkoły i od progu wiedziałam, że to był dobry pomysł. Dlaczego? No cóż, możecie uznać, że to mało logiczne, ale zobaczyłam, jak piękny jest sam budynek mojej szkoły - przepiękny, kamienny portal nad dwoma skrzydłami głównych drzwi, kolorowy witraż i freski w przedsionku, w środku kolumny i w rogu biblioteczka. Przez chwilę już nie martwiłam się, że będę sama, że będzie ciężko, bo dojazdy będą mnie wykańczać. Przez ten jeden moment byłam rozanielona, że mogę chodzić do szkoły, która jest taka piękna - dzięki czemu przyjemnością będzie dla mnie uczenie się w takim budynku. I poczułam się wolna.
Już na zawsze pozostanę zdania, że to było najlepsze, co zrobiłam. Warte wszystkich dni, w których miałam już dość i byłam zmęczona, wszystkich porażek, całego zachodu a nawet wschodu ;)

Drugą sprawą, którą chcę poruszyć jest matura.
Tak jest, na niej też nie pozostawię suchej nitki. Tutaj zasada jest prosta. Jeśli nie wiesz, co zdać z rozszerzonych przedmiotów, wybierz ten, który najlepiej Ci idzie, albo który lubisz, ale przy wyborze również miej na uwadze, że zdawany przedmiot będzie się liczył na studiach, dlatego warto z wyprzedzeniem się nad tym zastanowić.
Jeśli nie jesteś jednak pewny/pewna, co może Ci się przydać, albo masz do wyboru kilka opcji i nadal się wahasz, to zdawaj nie jeden przedmiot, tylko wszystkie Ci potrzebne. Jak to potwierdzę? Kiedy kończył się trzeci rok liceum, to różne uczelnie wysyłały swoich "przedstawicieli" żeby przedstawić nam ich oferty i chyba jakoś też nakierować. Pamiętam, że z Uniwersytetu Ekonomicznego przyjechała starsza ode mnie o rok studentka, której historia wyboru uczelni była takim swoistym strzałem trochę na oślep i trochę desperackim krokiem. W każdym razie ona jeszcze w ostatniej klasie liceum wybrała sobie wszystkie przedmioty, które miała rozszerzone. Zdała maturę, po czym dalej znalazła się w kropce. Zupełnie nie wiedziała, co chciałaby robić i była taka całkiem zwyczajna - nie miała żadnych wyróżniających hobby tylko te wyniki, które jakieś niesamowite też nie były. I wtedy stwierdziła, że pójdzie na kierunek, na który idzie dosyć spora ilość osób i po którym pewnie łatwiej jej będzie znaleźć pracę. I tutaj ogromnie jej się udało, ponieważ punkty jakie uzyskała w trakcie rekrutacji były sumą zdobytych procentów ze wszystkich przedmiotów, jakie miała wpisane na maturze. Takim oto sposobem mając z historii 40%, z polskiego 30% i jeszcze z wosu powiedzmy 20% trochę tych punktów jej się uzbierało. Dziewczyna uważa, że uczyniła bardzo słuszną decyzję i że na pewno nie będzie jej żałować.
Czy moim zdaniem dobrze jest wybrać się na kierunek, który jest bardzo popularny i - jak to się mówi - gwarantuje pracę zaraz po studiach? No cóż, jeśli mam być szczera, to taki wybór z desperacji jest, co prawda, lepszy niż nic, ale generalnie raczej nie pochwalam decydowania się na coś, do czego nie mamy stuprocentowej pewności, ani przekonania. Zawsze wydawało mi się, że wybór przyszłej drogi, szkoły czy pracy jest zbyt ważny, by decydować o nim na ostatnią chwilę. Musi to być przemyślana decyzja. Trzeba też zaakceptować wszystkie skutki, jakie przygotował dla nas los w związku z tym postanowieniem.
A jeśli kończysz liceum i nie jesteś przekonany/przekonana czy warto podchodzić do matury, to pamiętaj, że zawsze lepiej mieć niż nie mieć. Albo, jak mawia moja mama - lepiej nosić, niż się prosić. :D
Nie deprecjonuję żadnego wyjścia - chcesz wybrać studia, które społecznie uznaje się za te bez przyszłości? Spoko, możesz do tego pokazać niedowiarkom, że z tym kierunkiem jest wszystko w porządku, ale że istnieje dla ludzi kreatywnych. Wybierasz się do szkoły zawodowej? Nawet lepiej, oszczędzisz sobie większości papierkowej roboty; uwierz mi, to potrafi zmęczyć niejednego. Postanawiasz rzucić to i podjąć karierę artystyczną? Zawsze lubiłam takie klimaty i na pewno świadczy to o Tobie, że potrafisz wziąć sprawy w swoje własne ręce. (Na serio, podziwiam takich ludzi. Rzemiosło artystyczne to naprawdę ciężki kawałek chleba. I nie przemawia do mnie argument ludzi zawistnych, że artyści to nie ludzie pracujący...)

Słuchajcie, mało wiem - to prawda. Nic nie powinno mnie upoważniać do tworzenia takich postów jak ten. Ale o taki temat wielu prosiło, a ja źle się czuję z tym, kiedy długo coś obiecuję, po czym o tym zapominam.
Tekst dobry jak każdy inny, bo nikogo nie krzywdzi (przynajmniej tak mi się wydaje, bo jeśli nie, to dzwonię do prawnika ;)). Napiszcie, proszę, wszystko, o czym pomyśleliście, czytając tego posta. Czy wybierając pasję postępujemy słusznie, a może jednak lepiej w pierwszej kolejności myśleć o dostatku i większych możliwościach na rynku pracy?
Pozdrawiam, la bella studentessa!